اختلالات اضطرابی

اضطراب هشداری است مبنی بر اینکه خطری در راه است تا فرد بتواند برای مقابله با آن اقداماتی به عمل آورد. بنابراین اضطراب خطری بیرونی یا درونی را اعلام می کند و موجب حفظ حیات می شود اما هنگامی که اضطراب در زندگی روزمره به صورت غیرمنطقی و تشدید یافته باشد، به یک اختلال تبدیل می شود.

عمده ترین اختلالات اضطرابی عبارتند از:

اختلال پانیک (به تنهایی یا توأم ب آگورافوبیا)، فوبی اختصاصی و فوبی اجتماعی، اختلال وسواسی- اجباری OCD، اختلال استرس پس از سانحه PTSD، اختلال اضطرابی GAD، اختلال فشار روانی حاد

 

استرس پس از سانحه PTSD

اختلال استرس پس از سانحه عبارت است از مجموعه ای از علایم که در پی مواجهه با عامل فشار آسیب زای بسیار شدید پیدا می شود. این مواجهه می تواند به صورت دیدن، حضور یا شنیدن باشد. فرد به صورت ترس و درماندگی به این تجربه پاسخ می دهد، واقعه را دائماً در ذهن خود مجسم می کند، درعین حال می خواهد از یادآوری آن اجتناب کند. علایم مزبور باید لااقل یک ماه طول کشیده باشد و بر حوزه های مهمی از زندگی بیمار مانند خانواده و شغل او تأثیر گذاشته باشد.

روشهای درمان بیماری

روان درمانی:

رهیافت های عمده ای که در مواجهه با این اختلال در پیش گرفته می شود، حمایت، تشویق بیمار برای بحث درباره واقعه مزبور و آموختن انواع و اقسام مکانیسم های مدارا (نظیر آرام سازی عضلات) به اوست.

دارودرمانی:

مهار کننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) نظیر سرترالین و پاروکستین به دلیل کارایی، قابل تحمل بودن و بی خطر بودنشان، خط مقدم درمان PTSD را شامل می شوند. داروهای SSRI علایم مربوط به تمام گروههای علامتی PTSD را کاهش می دهند و علاوه بر رفع علایمی که مشابه افسردگی یا سایر اختلالات اضطرابی هستند، در بهبود علامتهایی که منحصر به PTSD می باشند نیز مؤثرند.